Met de Prijs Wivina Demeester mikt de Vlaamse Bouwmeester op bevlogen opdrachtgevers. Niet een gebouw wordt gelauwerd, maar een proces. De prijs wil bouwheren belonen die voor kwaliteit gaan, met een doordachte aanpak en zin voor vernieuwing, zowel in het formuleren van een opdracht, in het proces dat wordt gevoerd, als in het uiteindelijke resultaat dat die ambities ook waarmaakt. In drie categorieën wordt naar goede voorbeelden gezocht: Masterplan, Architectuur en Kunst in Opdracht.
Ruimte maken voor ontmoeting
In de inkomhal van het kinderdagverblijf De Zonnebloem in Mechelen, de laureaat in de categorie Kunst in Opdracht, hangt een grote cirkelvormige spiegel. De spiegel hangt op een cruciale plek, tussen de inkombalie en de deur naar de kribbe. Bij de spiegel hoort een interactief geluidslandschap dat reageert op de aanwezigheid van bezoekers. Elke passage wordt dus niet alleen weerspiegeld, maar ook gecapteerd door een sensor die de geluiden willekeurig aanstuurt. De uiteenlopende klanken scheppen verwarring, maar ook schoonheid. Ze lijken te verwijzen naar de verschillende thuistalen van de kinderen en hun ouders. Elk moment waarop een kindje wordt afgezet of opgehaald, is er aanleiding voor een nieuw klankspel, als een korte toevallige babbel in de gang.
De uitbater van het kinderdagverblijf, vzw Emmaüs, is wat kunstintegratie betreft niet aan zijn proefstuk toe. Bezieler Luc Pelgrims integreerde op de campus van het Psychiatrisch Ziekenhuis in Duffel reeds meerdere geslaagde kunstprojecten en lanceerde er zelfs een kunsttriënnale. Ook hier in Mechelen is een voorbeeldig parcours afgelegd onder begeleiding van gewaardeerde experten. Het resultaat is een kunstopdracht die een daadwerkelijke impact heeft op de ruimte en het gebruik van de kribbe, en die de directie met trots en enthousiasme heeft omarmd.
Het kunstwerk, Untitled (prelude) van Lotte Van den Audenaeren, is onopvallend aanwezig. Het prikkelt de zintuigen en roept frictie en verwondering op. De spiegel vormt een podium waarop de ontwikkeling van het kind kan worden gadegeslagen, geïnspireerd door het moment waarop het zichzelf, rond de leeftijd van zes maanden, herkent in de reflectie. Maar de spiegel verbreedt ook de ruimte, en mogelijk het denken. Het werk benadrukt het moment tussen binnen en buiten, tussen wat eigen en wat anders is. Er ontstaat een gedeelde plek van herkenning voor de gemeenschap van peuters en ouders, een plek waar afscheid wordt genomen en waar mensen elkaar ontmoeten.
