Zorg en ondersteuning voor personen met een handicap kent een geschiedenis van institutionalisering. Een repressieve institutionele cultuur in de woon- en leefomgeving van burgers met een handicap komt hierbij vaak voor. Er kan een tekort zijn aan kwaliteitsvolle ondersteuning en zorg, die essentieel is bij volwaardige deelname aan de samenleving. Er zijn ook vaak omstandigheden die het moeilijk maken om er in de samenleving bij te horen. Autonomie en vrijheid worden ingeperkt.

Als reactie op de schending van mensenrechten wordt tijdens de laatste decennia de-institutionalisering vooropgesteld. Gestuwd door activisme, beleid en onderzoek zijn mensenrechtenkaders essentieel om de autonomie en vrijheid van personen met een handicap te garanderen.

In 2006 werd in dat licht het Verdrag van de Verenigde Naties voor de Rechten van Personen met een Handicap (VRPH) aangenomen. In 2009 werd het Verdrag geratificeerd door België. Mensenrechten bieden zo een sterk kader voor de-institutionalisering, maar sociale verandering blijft moeilijk te realiseren.

In het debat gaan we dieper in op de verschillende uitdagingen en onze gezamenlijke zoektocht om mensenrechten te realiseren op de plekken waar je als burgers met een handicap woont.