Bij elke editie van de Prijs Wivina Demeester voor Excellent Bouwheerschap ontvangen de laureaten een kunstwerk dat speciaal voor deze gelegenheid werd gecreëerd. Ditmaal maakte kunstenaar Liesbeth Henderickx het werk met de titel Bouwerkrans – Prijs Wivina Demeester. De trofee is opgebouwd uit steen- en betonresten en roept het beeld van een lauwerkrans op.
Liesbeth Henderickx verwijst in haar werk vaak naar architectuur. Ze deconstrueert en recycleert materialen om ze tot nieuwe constructies samen te voegen. In haar atelier slingeren allerhande steen- en betonresten rond, waarbij Henderickx op zoek gaat naar de juiste inzet van het gevonden materiaal voor de creatie van nieuwe werken. De bouwelementen worden zorgvuldig geclassificeerd en geanalyseerd met het oog op het combineren van soorten, vormen, kleuren, … Het bewerken van de gevonden en gerecycleerde materialen aan de hand van traditionele technieken maakt deel uit van een traag en meditatief creatieproces. Het zijn deze precieze en tegelijk precieuze handelingen die haar sculpturen een sterk organisch karakter verlenen. Liesbeth Henderickx heeft vanuit een sterk ecologisch bewustzijn aandacht voor het materiaal en wat ermee gemaakt kan worden. Ze nodigt de toeschouwer uit goed te kijken en de vaak gecombineerde materialen in hun nieuwe verschijningsvorm te herontdekken. Ze is zelf gefascineerd door de historiek en de oorsprong van deze materialen, die ooit deel uitmaakten van een gebouw, pleinen, straten of bruggen in een stedelijke omgeving, maar inmiddels vaak hun originele betekenis en waarde verloren zijn.
Ook bij de creatie van een trofee voor de laureaten van de Prijs Wivina Demeester maakte Liesbeth Henderickx gebruik van de bouwfragmenten uit haar atelier. Met de creatie viert ze niet alleen diegenen die de trofee zullen ontvangen, maar ook de materialen zonder dewelke geen enkel bouwproject kan bestaan. Het zowel organisch opgebouwde als zeer rationeel doordachte object heeft veel weg van een lauwerkrans. In de klassieke oudheid werd een lauwerkrans, gemaakt van takken en bladeren van de laurier, uitgereikt naar aanleiding van een sterke prestatie maar ook bij poëtische ontmoetingen. De krans was een teken van erkenning dat de gelauwerde meekreeg en koesterde. De lauwerkrans wordt, als blijk van waardering, ook van oudsher gebruikt in academisch verband, en is tevens als motief terug te vinden in architectuur, meubilair en textiel.
Henderickx’ lauwerkransen brengen kunst en architectuur in een beeld samen en zetten op een ongewone manier hergebruik en recyclage in de verf. Ze prikkelen zowel onze verbeelding als onze hang naar functionaliteit. De vijf kransen verschillen lichtjes van vorm en kleur en hebben een feestelijke uitstraling. Tegelijk hebben ze een poëtische maar kritische kracht die aanzet tot nadenken over de impact van het bouwen op de kwaliteit van onze leefomgeving.
Liesbeth Henderickx (°1991) studeerde Beeldhouwkunst aan KASK Gent en was laureate aan het HISK (2017-2018). Ze won in 2016 de nationale prijs Mark Macken voor beeldhouwkunst. Enkele recente tentoonstellingen zijn: ‘Violent Tendencies’ in Extra City Kunsthal in Antwerpen, ‘On Materiality’ in Dash, Kortrijk (BE) en ‘Balls & Glory’ bij Rudolf Janssen in Brussel. Ze kreeg het Bohuslan Stenstipendium (2020) toegekend in Zweden, was residente bij Arte Ventura in Spanje (2019), bij de Cona Foundation in Mumbai in India (2021) en De Koer in Gent (2022).
